Oreo

25 april 2018 - Swakopmund, Namibië

Hallo allemaal,

Het is al even geleden dat we wat van ons lieten horen. Twee redenen hiervoor, we hebben weinig WiFi gehad en mijn telefoon is overreden door een vrachtwagen. Hierdoor ben ik even niet te bereiken. 

We zijn na de Victoria falls doorgevlogen naar Namibië waar onze auto voor ons klaarstond, 20 km verderop welteverstaan. Na Zimbabwe keken we er eigenlijk niet meer van op. De dag erna is alles geregeld en wij gingen op weg naar onze eerste bestemming, Kolmanskop. Een spookdorp dat is verlaten nadat de diamantenmijn droog was komen te liggen, hier hebben we foto’s gemaakt en zijn we doorgereden. We slapen bovenop onze auto op de meest afgelegen, stille en donkere plekken. Hier leerde een nieuwe vriend kennen. Sesriem, een kat waar het niet goed mee ging. Kapotte oren, ogen en neus, uitgestoken klauwen en hij kwam de hele tijd knuffelen. Die nacht heeft hij onze tent bewaakt. De volgende dag leerde we een andere held kennen, we zijn helaas vergeten om zijn naam te vragen. Het was een gebroken fietser die bezig was om van Caïro naar kaapstad. Hij was al vier maanden onderweg en gebroken. Hij kreeg cola van ons en wat appels voor onderweg. Juist na deze goede daad raakte ik mijn telefoon kwijt en vonden we hem even later terug, overreden en overleden👏🏽. Namibië heeft een variërend landschap,  zo zijn we al op de maan geweest, mars, hebben we vastgestaan, bergen bereden zandvlakte gezien, kadavers gefotografeerd en hebben we onder de sterren geslapen. Maar voor mij was het mooiste vanmorgen. Om kwart voor zes ging de wekker en we stonden gelijk op, het was tijd voor big daddy, de grootste duin van de sossusvlei. Hoogte weet ik niet, maar geloof me, hoog. Zil had al snel door dat ze mijn tempo niet ging bijhouden net als de medetoeristen. Het was ik en ik alleen lopend op mul zand met een brandende zon op mijn linkerwang. De tijd ging snel, het tempo zat er goed in en ik bleef even staan kijken hoe ver is was. Ik sprak hardop mijn verbazing uit : holy Macaroni, heb ik dát gedaan. Ik liep verder, steeds zwaarder, steeds stijler, steeds stiller. Onze chauffeur had hiervoor 1 uur en 50 minuten gegeven, een reisblog 2,5 uur. Maar na 58 minuten was ik boven en pakte uit Mn broekzak, het beste oreo koekje dat ik ooit hen gegeten en ga eten. Vol trots liep ik naar beneden, waar Zillah staat. Ze keek me aan en zei de magische woorden : Jij gaat zo eerst douchen.

8 Reacties

  1. Corry:
    25 april 2018
    Vrouwenlogica 😊
  2. Joyce:
    25 april 2018
    Ik weet zeker dat ze gelijk had😄
  3. Ingrid:
    25 april 2018
    Zillah is ook niets gewend! Beetje zweetlucht moet kunnen zeker in de wildernis. Mooi verhaal. Blijf genieten!
  4. Peter:
    25 april 2018
    Mooi verhaal en blijf vooral genieten!
  5. Jacqueline:
    26 april 2018
    Mooi hoor Remco, veel plezier!!
    Het zal weer een hele mooie ervaring zijn!
  6. Marianne:
    26 april 2018
    Goed om van je te horen. Maakte me al zorgen na die waarschuwing ;) Fijn dat jullie zo genieten!
  7. Linda:
    26 april 2018
    Geweldig! heerlijk om zo jullie reis te lezen
  8. Gerda van de Pol:
    27 april 2018
    Mooi verhaal Remco
    Houd het vooral spannend.