Excuses
16 november 2016 - tp. Vĩnh Long, Vietnam
Vandaag heb ik Morgan Freeman ontmoet, een negroïde amerikaanse man met grijs haar. Zijn pseudoniem was Charles Swift. Hij is een Engels leraar in Vietnam. Hij vroeg me wat een toerist als ik in godsnaam deed in Vinh Long. Ik vertelde hem dat je in niet toeristische plaatjes de mooiste dingen meemaakt.
Dus ook vandaag. Ik ging eten met Kate, een meid uit de Filippijnen die een maand rondreist in Vietnam. We gingen ergens in een zijstraatje zitten en kregen noedels. We vroegen of we ook wat te drinken konden krijgen. De eigenaresse en Kate begonnen te gillen, want de goden hadden de vraag ook gehoord. Het begon te storten met bakken uit de hemel. Heen en weer rennend hebben de eigenaresse en ik alles droog weten te zetten onder een parasol.
Na het eten zijn we naar een bar gegaan met een live band. Jawel het was een karaoke bar. Het publiek kon de mensen een bloem geven als ze het leuk vonden. Ik gaf een meid een bloem, waarvan ze zo blij van was dat ze daarna met me op de foto wilde.
Allemaal leuk natuurlijk, maar Remco zou Remco niet zijn als ik niet zelf op het podium ging staan. Een van de weinig engelse nummers die de band kende was Hotel California van The Eagles. Ja, ik ken het nummer, nee ik ken niet te tekst uit mn hoofd. Nadat de presentatrice mijn naam had omgeroepen werd ik met applaus ontvangen door het vietnamese publiek.
De intro begon en ik stond met mn telefoon in mn hand te wachten tot de lyrics begonnen. Toen ze bijna begonnen stonden er aardig wat vietnamese vrouwen, kinderen en mannen voor me neus me een bloem te geven. Dit ging mijn muzikale genialiteit te boven en ik was de draad van het nummer helemaal kwijt. Ik had geen idee waar ik was en begon maar ergens te zingen waar ik dacht dat goed was. De drummer begon maar mee te zingen om te laten weten waar ik was. Positief is wel dat het publiek niks doorhad, omdat ik de microfoon te ver van mn mond had (oeps).
De band was geweldig en de gitarist speelde de solo fantastisch! Ik sloot af met de woorden 'my apologies for The Eagles', kreeg alsnog een applaus en ging weer zitten. Bijkomend van de schok hebben Kate en ik nog een biertje besteld. 15 minuten laten was de band klaar en de tent leeg. Kate en ik zaten daar nog terwijl het personeel nog even Hotel California opzetten. Gelukkig reis ik morgen verder.
Dus ook vandaag. Ik ging eten met Kate, een meid uit de Filippijnen die een maand rondreist in Vietnam. We gingen ergens in een zijstraatje zitten en kregen noedels. We vroegen of we ook wat te drinken konden krijgen. De eigenaresse en Kate begonnen te gillen, want de goden hadden de vraag ook gehoord. Het begon te storten met bakken uit de hemel. Heen en weer rennend hebben de eigenaresse en ik alles droog weten te zetten onder een parasol.
Na het eten zijn we naar een bar gegaan met een live band. Jawel het was een karaoke bar. Het publiek kon de mensen een bloem geven als ze het leuk vonden. Ik gaf een meid een bloem, waarvan ze zo blij van was dat ze daarna met me op de foto wilde.
Allemaal leuk natuurlijk, maar Remco zou Remco niet zijn als ik niet zelf op het podium ging staan. Een van de weinig engelse nummers die de band kende was Hotel California van The Eagles. Ja, ik ken het nummer, nee ik ken niet te tekst uit mn hoofd. Nadat de presentatrice mijn naam had omgeroepen werd ik met applaus ontvangen door het vietnamese publiek.
De intro begon en ik stond met mn telefoon in mn hand te wachten tot de lyrics begonnen. Toen ze bijna begonnen stonden er aardig wat vietnamese vrouwen, kinderen en mannen voor me neus me een bloem te geven. Dit ging mijn muzikale genialiteit te boven en ik was de draad van het nummer helemaal kwijt. Ik had geen idee waar ik was en begon maar ergens te zingen waar ik dacht dat goed was. De drummer begon maar mee te zingen om te laten weten waar ik was. Positief is wel dat het publiek niks doorhad, omdat ik de microfoon te ver van mn mond had (oeps).
De band was geweldig en de gitarist speelde de solo fantastisch! Ik sloot af met de woorden 'my apologies for The Eagles', kreeg alsnog een applaus en ging weer zitten. Bijkomend van de schok hebben Kate en ik nog een biertje besteld. 15 minuten laten was de band klaar en de tent leeg. Kate en ik zaten daar nog terwijl het personeel nog even Hotel California opzetten. Gelukkig reis ik morgen verder.
Volgens mij heb je eind juni mooi de gelegenheid daarvoor