De laatste tuktuk

Opnieuw de zenuwen, opnieuw afscheid nemen en opnieuw naar een plek (nog) ver(der) van huis. Ik zit op het vliegveld van Phnom Penh te wachten op mijn vlucht. In de tuktuk denk je natuurlijk na over wat je in de afgelopen 6 weken hebt gezien.

De cultuurschok toen ik een koe in een trailer zag achter een scooter. Of dat ik in een achteraf niet zo'n handige taxi was gestapt vanaf het vliegveld van Hanoi. De fysieke uitdaging van het fietsen, met name het beklimmen van een berg van 30km lang en 1600 meter hoog waar ik mezelf goed tegenkwam. Afscheid nemen van Emily na drie weken samen reizen. Het ontmoeten van fantastische mensen met een eigen blik op de wereld.

Het vreemde maar toch lekkere eten. De 'vreemde' niet Engels sprekende bewoners die tóch hun best deden je te begrijpen. De gigantisch drukke markt in ho chi minh city. De geschiedenis van Cambodja wat verschrikkelijk is maar zo belangrijk om te onthouden.

Al die gedachtes schoten tijdens de tuktuk rit van een half uur door mn hoofd. Azië is fantastisch en wil nog heel graag een keer terug. Maar nu is tijd om verder te gaan. Op naar 10 uur tijdsverschil met Nederland.

OP NAAR AUSTRALIË!