Torre

Vroegâh, gingen we altijd op vakantie naar torredembarra. Ik denk dat ik er tot m'n achtste elke zomer ben geweest. Daar waren een paar dingen altijd standaard. De menselijke torens, kip halen bij een restaurant, het strand en de vissen voeren. Bewapend met brood gingen we naar de haven om brood naar de vissen te gooien. Ja, gooien. We mochten ook niet dichter dan 2,5 meter bij de kant komen, of we werden teruggeroepen, want het was te gevaarlijk.

Dan nu 14 jaar later. Waar ik alleen aan de andere kant van de wereld twee dagen geleden naar the blue mountains ben gegaan. Een 2,5 uur durende treinrit van Sydney vandaan. Bewapend met wat nootjes, een flesje water en een selfiestick ben ik gaan hiken. Ergens heeft de afstand die ik moest houden in torre ervoor gezorgd dat ik hier het liefst zo dicht mogelijk bij de kant wilde zijn, met in gedachte 2 redenen.

1. Mn moeder kan me hier nooit vandaan terugroepen.
2. Als je niet over het hek mocht klimmen hadden ze het wel hoger gemaakt.

Het zitten aan de rand van de rotsen gaf een heerlijk gevoel en mooie foto's. Ook een natuurlijke douche bij een waterval kan ik iedereen aanbevelen.

Een lang verhaal kort. Als ik ooit terug ga naar torre, ga ik aan de rand staan om de vissen te voeren.