Winston

Dit verhaal is eigenlijk begonnen in Hongarije, op het Szigey festival waar ik samen met Jan (Jan, ik mis je) en Chris (mis jou ook) was. We raakten aan de praat met een paar Britten. En zoals elke native english speaker hadden ook zij moeite met mn naam. Had er toen alleen niet echt een ezelsbruggetje voor. Een van de Britten zei toen, Remco sounds like Rambo, can I call you Rambo? Natuurlijk mocht hij me Rambo noemen.

Nu moet ik mezelf hier ook vaak voorstellen. Het is een ritueel geworden dat ik eerst mijn naam hoor. Hierna wordt er een variatie van mijn naam gezegd. Dit varieert van Emro tot Gaimco. Hierna vraag ik ze of ze de film Rambo kennen (meestal gaat dit in 1 keer goed, tenzij ze Rainbow verstaan). Daarna zeg ik Rambo --> Remco. En ze weten hoe ik heet.

Voor één man was dit alsnog te moeilijk. Het was in Melbourne en meneer had al aardig wat jagerbombs op. Hij vond dat ik eruit zag als een Deens supermodel (ja ik heb getuigen), en noemde me de rest van de avond Winston en was de hele avond gul met het weggeven van jagerbombs.

Omdat ze hier bij bijna elke koffietent of snackbar je naam vragen en ik geen zin heb om aan elke Barista het Rambo verhaal te vertellen, heb ik mezelf voor het gemak omgedoopt tot Winston. Lekker makkelijk en een keer wat anders.